7η Ενότητα, Ένας στοργικός ηγέτης

 Λίγα λόγια για το κείμενο.

Ο Αθηναίος Ξενοφώντας εξυμνεί το Σπαρτιάτη Αγησίλαο, έναν χαρισματικό ηγέτη που, αν και χωλός, λόγω των στρατιωτικών ικανοτήτων του, ήταν αποδεκτός απ' όλους τους Έλληνες.

 Απ' όλες τις αρετές του ως ηγέτη, θα πρέπει να τονίσουμε κυρίως το ότι έζησε υποδειγματικά, για να γίνει παράδειγμα προς τους συμπολίτες του.

 Το κείμενo

Ἅπαντες ἐπιστάμεθα ὅτι Ἀγησίλαος, ὅπου ᾢετο τὴν πατρίδα τι ὠφελήσειν, οὐ πόνων ὑφίετο, οὐ κινδύνων ἀφίστατο, οὐ χρημάτων ἐφείδετο, οὐ σῶμα, οὐ γῆρας προὐφασίζετο, ἀλλὰ καὶ βασιλέως ἀγαθοῦ τοῦτο ἔργον ἐνόμιζε, τὸ τοὺς ἀρχομένους ὡς πλεῖστα ἀγαθὰ ποιεῖν. Ἐν τοῖς μεγίστοις δέ ὠφελήμασι τῆς πατρίδος καὶ τόδε ἐγὼ τίθημι αὐτοῦ, ὅτι δυνατώτατος ὤν ἐν τῇ πόλει φανερὸς ἦν μάλιστα τοῖς νόμοις λατρεύων.
Τὶς γὰρ ἄν ἠθέλησεν ἀπειθεῖν ὁρῶν τὸν βασιλέα πειθόμενον; […] Ὅς καὶ πρὸς τοὺς διαφόρους ἐν τῇ πόλει ὥσπερ πατὴρ πρὸς παῖδας προσεφέρετο. Ἐλοιδορεῖτο μὲν γὰρ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἐτίμα δ’ εἴ τι καλὸν πράττοιεν, παρίστατο δ’ εἴ τις συμφορὰ συμβαίνοι, ἐχθρὸν μὲν οὐδένα ἡγούμενος πολίτην, ἐπαινεῖν δὲ πάντας ἐθέλων, σῴζεσθαι δὲ πάντας κέρδος νομίζων, ζημίαν δὲ τιθεὶς εἰ καί ὁ μικροῦ ἄξιος ἀπόλοιτο.

 Μετάφραση

    Όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο Αγησίλαος, όπου νόμιζε ότι θα ωφελήσει κάπως την πατρίδα του, δεν έπαυε να μοχθεί, δεν απέφευγε τους κινδύνους, δε λυπόταν τα χρήματα, δεν πρόβαλλε ως δικαιολογία το σώμα ούτε τα γηρατειά του, αλλά και θεωρούσε καθήκον ικανού βασιλιά αυτό, δηλαδή να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα καλά στους υπηκόους του. Και ανάμεσα στις πιο μεγάλες ωφέλειές του προς την πατρίδα του εγώ συγκαταλέγω και αυτήν εδώ (τη στάση του), ότι δηλαδή, ενώ ήταν ο πιο ισχυρός στην πόλη, φανερά φρόντιζε να υπακούει πάρα πολύ στους νόμους. Γιατί ποιος θα ήθελε να μην υπακούει όταν έβλεπε το βασιλιά του να πειθαρχεί; Αυτός ακόμα και στους αντιπάλους του μέσα στην πόλη συμπεριφερόταν όπως ακριβώς ο πατέρας στα παιδιά του. Τους κακολογούσε δηλαδή για τα σφάλματά τους, τους τιμούσε όμως κάθε φορά που έκαναν κάτι καλό και τους παραστεκόταν όποτε τους συνέβαινε κάποια συμφορά, γιατί δε θεωρούσε κανέναν πολίτη εχθρό, γιατί ήθελε να τους επαινεί όλους, γιατί νόμιζε κέρδος να διασώζει όλους και γιατί θεωρούσε ζημιά αν χανόταν κάποιος έστω και ανάξιος.

Ερωτήσεις κατανόησης:

1.  Ποιος είναι ο συγγραφέας του κειμένου και σε ποιον αναφέρεται;
2. Πώς έδειχνε την αγάπη του για την πατρίδα;
3. Τι θεωρούσε ο Αγησίλαος έργο του καλού βασιλιά; 
4. Ποια θεωρεί ο Ξενοφών ως τη μεγαλύτερη προσφορά του Αγησίλαου στην πατρίδα;
5. Πώς συμπεριφερόταν ο Αγησίλαος στους πολίτες και με τι παρομοιάζεται; 
6. Τι θεωρούσε κέρδος ο Αγησίλαος;

 ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ( σελ. 149)

    Υπήρχε κάποιος Απολλοφάνης από την Κύζικο, ο οποίος και με τον Φαρνάβαζο τύχαινε από παλιά να είναι φίλος από φιλοξενία και με τον Αγησίλαο εκείνη την εποχή έγινε φίλος. Αυτός λοιπόν είπε στον Αγησίλαο ότι θα μπορούσε να φέρει τον Φαρνάβαζο σε αυτόν για συνομιλίες με σκοπό τη σύναψη συμμαχίας. Όταν ο Αγησίλαος τον άκουσε, (ο Απολλοφάνης), αφού έκαναν συμφωνία και χειραψία, εμφανίστηκε οδηγώντας τον Φαρνάβαζο στο συμφωνημένο σημείο, όπου ο Αγησίλαος και οι τριάντα στρατιώτες που ήταν μαζί του περίμεναν καθισμένοι κάτω στο χορτάρι  ο Φαρνάβαζος είχε έρθει φορώντας ενδυμασία μεγάλης αξίας. Αφού του τοποθέτησαν κάτω οι υπηρέτες του κεντητά μαξιλάρια, πάνω στα οποία κάθονται οι Πέρσες μαλακά, ντράπηκε για τον πολυτελή τρόπο ζωής του, γιατί έβλεπε την απλότητα του Αγησίλαου  κάθισε λοιπόν και ο ίδιος κάτω έτσι όπως ήταν. Και πρώτα αντάλλαξαν μεταξύ τους χαιρετισμό, έπειτα, καθώς ο Φαρνάβαζος πρότεινε το δεξί του χέρι, πρότεινε και ο Αγησίλαος το δικό του. Ύστερα από αυτό άρχισε το λόγο ο Φαρνάβαζος  γιατί ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία.